Gerdine Duijsens

(Utrecht – 1951)

Gerdine Duijsens werd in Utrecht geboren. Een carrière als kunstenaar zat aanvankelijk niet in de planning, maar viel later niet meer tegen te houden. Toen de kinderen eenmaal hun eigen weg gingen, gaf ze ruimte aan iets, wat ze eigenlijk altijd al wist, toen ze van school spijbelde en in het Centraal Museum Utrecht haar boterhammen zat op te eten. Gerdine: “Je wordt immers geen kunstenaar, je wordt als kunstenaar geboren. Of je uiteindelijk iets met dat talent gaat doen, ligt helemaal aan jezelf.”

Talenten

Wat anderen met hun talenten doen verbaast haar soms. Sommige kunstenaars zijn echt het spoor bijster lijkt wel. Dat er kunstenaars zijn die alleen maar kunst maken om te provoceren en te shockeren, beschouwt ze als een belediging voor het vak van kunstenaar. Soms is moderne kunst zó confronterend, weerzinwekkend en schokkend, dat Gerdine Duijsens het niet meer begrijpt. Dat geldt uiteraard niet voor kunst waar een verhaal achter zit, een uitleg waarom de kunstenaar voor een bepaalde vorm gekozen heeft. Mooi is daarbij geen criterium, dat is een leeg begrip. Kunst moet je kunnen raken, interessant zijn, vernieuwend, je op andere gedachten brengen. Een kunstenaar mag je zijn wereld laten zien, zijn visie op de wereld met je delen. Zo begrijpt ze ook niet waarom sommigen het werk van anderen na-apen, soms zelf exact kopiëren. Gerdine Duijsens begrijpt daar niets van. Het is voor haar een vraag waarom die mensen het niet zelf bedenken en hun talenten zelfs niet gebruiken voor hun eigen fantasieën.

De eettaferelen, haar handelsmerk

Gerdine Duijsens heeft een zeer herkenbare stijl, die in vier hoofdvormen kan worden verdeeld: eettaferelen, dieren, abstracten en portretten. Haar mensen zijn levensgenieters, een tikkeltje blasé of belachelijk, arrogant of onzeker, vrolijk of verveeld. Haar dieren zijn temperamentvol, krachtig, dynamisch en snel, haar abstracten zijn boeiend, gelaagd en spannend en haar portretten zijn van alle tijden. De eettaferelen zijn Gerdines handelsmerk geworden en genereren een gestaag groeiende schare liefhebbers, waaronder steeds meer mensen uit het buitenland.

En dan komt die lachkriebel weer omhoog langs ons middenrif. Hij strijkt langs onze slapen en woelt door ons haar. Hij prikt achter onze ogen en klopt in onze keel. Die mensen op die doeken herkennen wij, ze zijn familie van ons, het zijn onze vrienden, wij zijn het zelf. Ze ontroeren ons, we moeten een beetje om ze lachen.
Wij houden van ze en we willen ze bij ons hebben.
Omdat ze ons blij en gelukkig maken